غمگین انگیزترین استوری هایی که تو اینستا می بینم برا من با فاصله ی خیلی خیلی زیاد، استوری های یکی از بچه های دوره است. حالا چرا غم انگیز؟ واسه خودش که خیلی شاد و خوبه حتما ولی واسه من واقعا درامه، چون نه تنها استوری هاش بلکه تمام پست هاش هم از لحظاتیه که با دوستاشه! حتی موقع هایی که باید درس بخونه هم با دوستاشه، همیشه خدا با دوستاشه! شادترین چهره ای که میشه از یه آدم دید وقتیه که با دوستاشه و اون همیشه شاده!
دیدن استوریاش برا من مثل دیدن فیلمایی مثل تایتانیکه! همونطور که اون فیلما رو دیدنی میگم جک/جکیت من کجاست؟:)) دیدن استوری های اون هم همچین حسی داره! اینکه دوست من کجاست؟ حالا ده دوازده تا دوست نخواشتیم ولی کسی که بتونه تحملم کنه؟ کسی که باهاش پیشم خوش بگذره کجاست؟
واقعا استوریاش به حسرت برانگیزی فیلمای اروپاییه:)) از لحاظ شاد بودن منظورمه وگرنه شواف اینا اصلا نداره، با مثلا بگم خیلی خوشگله یا نه. نه فقط شادی واقعی یه سری آدم نرمال و معمولی انقدر کم شده که دیدنش حسرت برانگیزه!
پ.ن: الان غارنشینم تو کل شونزده سال قبل خوابگاه هم غارنشین بودم،ولی دروغ چرا زندگی تو خوابگاه کوچیک و سر و صدا و بی امکانات رو خیلی وقتا ترجیح میدم به غار راحت و آروم خودم. بعضی وقتا فقط دیدن آدمای دیگه باعث میشه احساس زنده بودن بکنیم، حتی اگه دوستشون نباشیم، حتی اگه کسی نباشیم که قبولش دارن.
و خدا میدونه که چقدر خوشحالم شیش ماه گذشته و حداکثر شیش ماه دیگه برمیگردم. زندگی خوابگاهی رو دوست دارم واقعا:))
درباره این سایت