بزرگ ترین ترسم در حال حاضر اینه که رتبه ام 11 بشه:| جدی میگم! بس که من شانسم خوبه:| سر مرحله دو هم می ترسیدم با فاصله یکی دو تست درنیام که خدا رو شکر اینطور نشد ولی تو دوره سر یکی دو نمره نقره شدم.
الان هم واقعا ترجیح میدم رتبه ام اگه قرار نیست تک رقمی بشه بیست سی بشه حداقل نه یازده.
امسال یکی دو تا از یازده ها از شهر ما بودن و من واقعا دلم می خواست برم بغلشون کنم بگم بیا گریه کنیم:| :))
وقتی یکی از مدالای شهرمون تو دوره اومده بود میم بی شعور رو ببینه و می گفت برنز شدن خیلی بهتر از نقره شدنه اصلا نمی تونستم بفهممش ولی الان واقعا به این باور رسیدم:))
خلاصه من واقعا می ترسم از اینکه دوباره بهترین تلاشم کافی نباشه. واقعا ناراحتم از اینکه نتونستم یازدهم رو تو عید تموم کنم و تا آخر این ماه طول میمشه، ناراحتم از اینکه ساعت درس خوندنمو نمی تونم ببرم بالای 10، ناراحتم از اینکه نمی تونم به ترسم از 11 شدن فکر نکنم!
از اینکه همیشه دوم بودم ناراحتم، از اینکه همیشه بدون در نظر گرفتن تفاوت شرایط سایه ی نفر اول تو زندگیم بوده عصبانیم.
واقعا دیگه نمی تونم تحمل کنم یه دوم شدن دیگه رو! مثل قبل تمام تلاشمو میکنم ولی ترسم از کافی نبودنشه.
درباره این سایت