این همون کتابسات که یارو با فاصله ی "2" روز رکورد رو از دست میده:|
بخاطر چی؟ بخاطر مالاریا، بخاطر جاده ها، بخاطر هرچیزی غیر از کم رکاب زدن:)
ترس و بلای ابدی:))
.
بخش دیگه ای از کتاب:
" .می دانستم که امیدم را از دست نمی دهم، نباید از دست میدادم. اما پوچی و بی معنایی در آن رکورد که نه تنها در 77 روز گذشته بلکه در دوسال آزگار پیش از آن برایش مبارزه کرده بودم، می دیدم.
همه کار می کنم تا بتوانم سر 100 روز در کیپ تاون باشم، در این شکی نیست، اما بعد از آن چه؟ بعد چه میشود؟"
.
این بخش کتاب که تو عکس هست واقعا حال و روز من تو روزای زوجه:)) فقط کاش یه شیش ماه زودتر به این نتیجه زوج و فرد می رسیدم و روز مصاحبه رو عوض میکردم:| 14 شهریور، چهارشنبه بود
پ.ن1: نمی دونم واقعا با این قضیه ی زوج و فرد چیکار کنم. اعصابم بهم ریخته از اینکه نصف روزامو از دست میدم. بعد تو روزای زوج هم حداقل جای اینکه درس که نمیتونم بخونم، کارای دیگه ای کنم، استرس نخوندن رو می گیرم، سر دردم صد برابر میشه، به اون نقره ی بی پدر و مادر فکر میکنم و حس میکنم بدبخت ترین و شکست خورده ترین آدم دنیام. روزای زوج، حس میکنم لیاقت موفقیت رو نداشتم و ندارم، حس میکنم شکستم ابدیه و نه می تونم درس بخونم نه چیز دیگه. قیافه ی تمام آدمهایی که ازشون متنفرم مدام جلوی چشمم و صداشون تو گوشمه، احساس ضعف میکنم از این همه نفرت، از اینکه نمی تونم عین آدم زندگی کنم و آدم باشم. حالم از این ایده آلیستی صفر و صدی که زندگیمو به گه کشیده متنفرم. خدایا دیگه نمی تونم تحمل کنم واقعا. ترس از ده شدن منو می کشه، صفر یعنی نخواستم ولی ده یعنی نتونستم و من واقعا از پس یه نتونستم دیگه بر نمیام. وسواس گرفتم، حالم از اینکه اینقدر ضعیفم و هی میام اینجا غر میزنم بهم میخوره ولی واقعا من هنوز با نقره کنار نیومدم. باورم نمیشه بعد شیش ماه هنوزم به اندازه ی همون روز شکست میدونمش. 14 شهریور بدترین روز زندگی من بود و من تو این مدت، 180 تا 14 شهریور داشتم. هم زمان توی یه باتلاقی از سردردهای وحشتناک تر از همیشه، احساس ناکامی و افسردگی و ترس و هورمون های بهم ریخته ام گیر افتادم و واقعا نمی دونم باید چیکار کنم و انگار که هر روز دیوار هاشونو بهم نزدیک تر میکنن.
خسته شدم واقعا.
متنفرم از اینکه برگشتم همونجایی که سه سال پیش بودم. یه بدبخت ضعیف شکست خورده ی به درد نخور تنهای خسته ی احمق بی شعور
درباره این سایت